Ik ben Mark Woesthoff, woonachtig in Monster.
Een beetje historie.Mijn ouders hadden vroeger een grote kennel met engelse en amerikaanse cocker spaniels
Als jongetje van een jaar of 10 stond ik de honden al te trimmen en ontklitten etc. Moet toegeven dat dat geen hobby van mij was, en heb toen besloten dat als ik later een eigen hond zou nemen, deze niet langharig zou worden.
In mijn jeugd heb ik voor mijzelf Jantje gehad, een foxterrier die geboren was met 3 1/2 pootje. Jantje met het lamme handje, het was overigens wel een teefje. Jantje leefde samen met de cairn terrier, Ricky,van mijn zus, dit ging jaren goed tot Jantje ineens zwanger was van Ricky, met als gevolg een nestje cairnterriers. Deze hebben allemaal een goed huis gevonden. Vanwege privé omstandigheden moesten ook Jantje en Ricky weg, en hebben ze een goede oude dag gehad op het platteland.
Als volwassenne heb ik op een bepaald moment, toen ik, met mijn toenmalige partner, een strandpaviljoen had, een dobbermann pinsher uit het asiel in Den Haag gehaald. Deze hond, Odin, scheen een groot gedeelte van zijn leven in een douchecel te hebben doorgebracht, en daarna een jaar in het asiel.
De eerste dag al meegenomen naar het strand, meteen losgelaten en zag een hele blije hond. Is op het strand ook niet meer vast geweest. Trouw, waaks en lief voor bijna alle andere honden en mensen. Het enige nadeel was dat alles wat geen mens of hond was, aangevallen moest worden.
Heeft een keer alle pinken door het prikkeldraad gejaagd, daar was de boer niet blij mee. Ik kon hem pas loslaten als ik er van overtuigd was dat er geen ruiter, wild e.d. in de buurt was, maar is eigenlijk verder altijd goed gegaan.
Helaas heb ik Odin moeten laten inslapen, hij was 11.Vanwege omstandigheden jarenlang geen hond meer gehad, tot het moment dat een vriend van mij met één van zijn Beaucerons ging fokken.
Ik kende zijn Beaucerons en vond het geweldige honden, ben toen overstag gegaan en heb een teefje gereserveerd.
Twijfels alom, of ik er wel verstandig aan deed etc., heeft toch een impact op je leven.
Ik was in Frankrijk toen het nestje geboren werd, en heb de pups pas na een maand gezien, twee reutjes en twee teefjes, 1 teefje zou voor mij zijn, wist echter nog niet welke.
Uiteindelijk is het Dara geworden, spannend, bench gekocht en speeltjes natuurlijk (zonder piepgeluiden), lading vol instructies van de fokker enz. enz.
De eerste nachten op een matrasje bij Dara geslapen, Dara in de bench.
Ze groeide gestaag en was toen al een schat, een hartendief, 1 keer uit rancune (ze was een weekend uit logeren geweest, en ik moest haar weer een tijdje alleen laten) een envelop en een droogboeketje stuk gemaakt en verder niets.
Op puppiecursus geweest, waar ik o.a. geleerd heb dat je geen speeltjes met geluid moet kopen omdat ze zich dan niet realiseren dat als ze met jou spelen je met hun scherpe tandjes pijn doen,je gaat piepen, want piepen is voor hun dan heel normaal.
Verder heb ik Dara consequent opgevoed, en pluk daar de vruchten van.
Ze is de liefste patiënte van de dierenarts, als hij bloed moet prikken laat ze zijn poot op zijn knie liggen, kijkt tijdens het prikken wel even de andere kant op, en weet ook al dat ze even op de weegschaal moet gaan zitten bij het bezoek aan de dierenarts. Ik zeg dan "Dara,even wegen" en ze gaat dan vanzelf op de schaal zitten.
Een aantal mensen die bang voor honden zijn, houden inmiddels van Dara, de hartendief.

Dara is inmiddels bijna 11 jaar oud, heeft twee nesten gehad waaruit totaal 15 honden geboren zijn.

Eén van de nakomelingen is dus Jerel .